Je bent er!

37 weken en 2 dagen hebben we op je gewacht, maar je bent er nu echt!

In de nacht van donderdag 14 op vrijdag 15 maart braken geheel onverwacht mijn vliezen. Met 37 weken en 1 dag is t pok precies het moment dat je geboren zou mogen worden. Je laat er in ieder geval geen gras over groeien.

Na het breken van mijn vliezen in de badkamer, maak ik V. wakker om te vertellen dat je eraan komt. We schrikken wel even, maar blijven toch rustig. Voor de zekerheid bellen we toch de verloskundige. Ze zegt dat we rustig kunnen blijven liggen en gewoon moeten afwachten of de weeen gaan beginnen. Van slapen komt weinig, V. pakt alvast wat spulletjes in de ziekenhuistas en uiteindelijk wordt het gewoon vrijdag. Het blijft rustig in mijn buik, af en toe voel ik je nog een klein beetje schoppen. Gek idee dat je dit weekend sowieso geboren gaat worden.

Ik bel een vriendin om haar wiegje te kunnen lenen, want V. was nog bezig met het maken van jouw wieg. Zij is dam dus de enige die weet dat er iets gaat gebeuren. We besluiten verder nog niets te zeggen. V. belt wel naar zijn werk om te zeggen dat ie niet kan komen.

Aan het einde van de middag vertellen we toch onze ouders even om ze op de hoogte te brengen. Er is tot dan toe nog niets echt aan de hand. Vanaf een uur of 6 lijkt mijn buik wat onrustiger te worden. En om 9 uur begint het echt. We kijken Life of Pi en tijdens de film moet ik af en toe wat weeen wegpuffen. Om 11 uur gaan we naar bed, maar ook dan kunnen we niet echt meer slapen. De weeen worden steeds sterker, soms duren ze wel 2 minuten... maar ik houd het nog goed vol.
Om 1 uur wordt het steeds moeilijker om de pijn weg te krijgen, ik kan niet meer liggen, zitten of staan. We bellen de verloskundige en een half uurtje later is ze bij ons.

Ze vraagt me hoe ver ik zelf denk al te zijn, ik heb geen idee! Maar ik blijk al 7 cm ontsluiting te hebben. We kunnen onze spullen pakken en naar het ziekenhuis rijden. Hét gaat écht gebeuren!

In 3 weeen zijn we bij het ziekenhuis en we worden naar de kamer gebracht waar ik ga bevallen. Ondertussen krijg ik steeds heftigere weeen. Ik krijg nauwelijks tijd om even op adem te komen. Na 20 minuutjes heb ik 10 cm ontsluiting en mag ik gaan persen. Pfff... Ik herinner me vaag nog wat tips van de yoga, maar doe het vervolgens volledig op mijn oerkracht. Mijn hele lijf wordt rustig en ik voel percies wanneer de weeen komen. De verloskunidge, V. en de verpleegkundige helpen me bij het persen en na 1,5 uur (het klinkt nu heel lang) kom je ter wereld!

Je kleine, glibberige lijfje wordt op mijn borst gelegd. Je huilt hard, wat zul je geschrokken zijn! Ik houd je vast en aai over je lijfje. Je krijgt lekker warme doeken om en langzaam word je rustig nadat je bij me aan de borst wordt gelegd. Je bent zo ontzettend mooi! Met je grote ogen kijk je me aan. Wat ben ik ontzettend blij dat je er bent.

V. knipt de navelstreng door en dan gaat de rest van je leven echt beginnen. Welkom bij ons, lieve Robin!

Wat zullen we van je houden!