Ik ben al helemaal in de stemming voor Sinterklaas. Nou was ik dat al een paar weken hoor. In oktober hebben we volgens mij al lootjes getrokken, omdat het anders niet lukte om iedereen bij elkaar te krijgen. Dus ik heb weken kunnen nadenken over een kado en een gedicht en evt. een surprise.
Dat gedicht dat lukt me altijd wel, kado's ook, maar een surprise. In mijn hoofd wordt zoiets altijd veel mooier dan het uiteindelijke resultaat. Zo ook deze keer.
Als iets niet wil plakken met lijm, hoppa, dan jets ik er gewoon een flink stuk plakband overheen. Dat plakt namelijk altijd. Vandaar dus dat mijn surprise dit jaar grotendeels bestaat uit plakband.
Eigenlijk was Sinterklaas vroeger ook veel cooler. Niets geen gedoe met suprises en gedichten. Ik zat gister een stukje te kijken van I love Sinterklaas op Net5 en kreeg weer last van onvervalst jeugdsentiment. Toen mijn zus en ik nog heilig geloofden in het bestaan van deze vreemde man met rood gewaad en zijn zwart geschminkte vriend woonden wij namelijk nog op een flat. Gelukkig op de bovenste verdieping, anders had Zwarte Piet onze schoentjes nooit kunnen vinden natuurlijk. We zetten onze schoentjes namelijk bij de kachel, aan de zijkant, want daar zat ook zo'n handig deurtje/klepje. Als je het opendeed, kon je ook een stukje van de schoorsteen zien. Hartstikke logisch natuurlijk dat Piet daardoor heen kwam. Het was ook bij dat kleine klepje dat wij de Sinterklaas liedjes zongen. We kregen wel eens zo'n gevulde muis in onze schoen. Mijn zus vond die dingen geloof ik wel lekker, maar ik niet echt. Vind ze nu nog steeds niet lekker. Doe mij maar een chocoladeletter.
Met pakjesavond kwam Zwarte Piet altijd met een grote zak drie trappen naar boven gerend en klopte keihard op de deur. Wij moesten dan altijd eventjes wachten voordat we de deur mochten open doen. Als we dan in de portiek stonden met de zakkenvol kado's moesten we altijd nog wel even roepen: Dankjewel Sinterklaas! Echt leuk.
Alle kadootjes verdwenen onder een laken ofzo en dan moesten we een voor een een kadootje eronder vandaan toveren. De ene keer was ie dan voor jezelf, maar ook voor mn ouders en zus.
Weken vantevoren hadden we al onze letters in t speelgoedboek van Blokker of Bart Smit gezet bij de kado's die we wilden hebben. Een walkie-talkie stond altijd hoog aan ons verlanglijstje, maar dat kregen we nooit. Wel zat er ieder jaar een nieuwe pyjama bij en ondergoed en sokken. Alhoewel we ons niet konden herinneren dat we dat hadden gezien in t speelgoedboek.
Ik kan me niet meer herinneren hoe t me uiteindelijk duidelijk is geworden dat het hele verhaal van Sinterklaas niet waar is. Het is dus geen trauma geworden, maar achteraf sla je jezelf natuurlijk wel drie keer voor je kop; Natuurlijk kan Zwarte Piet niet door de kachel! En ja, Sinterklaas was inderdaad steeds een andere man!
Toch blijft het een van mn lievelingsfeesten. Het liefst kijk ik ook ieder jaar nog naar de intocht op tv. Die man is gewoon Sinterklaas. En het is ook onvoorstelbaar hoe erg we ons best doen om die illusie van Sinterklaas en Zwarte Piet voor al die kinderen in stand te houden. Ik kan nu al niet wachten tot ik zelf kinderen heb die in Sinterklaas geloven. Wat zal ik ze veel liedjes laten zingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten